آقای وزیر! خارجی‌ها هنر «سوخت‌نگاری» را به نام خود سند نزنند

به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، خلق یک اثر هنری در پلۀ اول برای شخص هنرمند بسیار لذت‌بخش است و در نهایت، همین لذت در تولید اثر است که می‌تواند مخاطب هنر را فارغ از اینکه اثر در چه رشته و سبکی تولید شده به وجد آورد و اینجاست که می‌توان گفت بر اساس تعاریف ارائه شده تا به امروز، این هنرمند است که با خلق یک اثر هنری و ایجاد لذت در وجود مخاطب می‌تواند او را به وجد آورد و روی روح و روان مخاطب تأثیرگذار باشد.

هنر‌های آمیخته با چوب از جملۀ هنر‌هایی هستند که در روند تولید به واسطۀ رنگ، عطر و بوی خاص چوب لذتی چندین برابری را برای هنرمند و مخاطب ایجاد می‌کنند و هنر «سوخت‌نگاری»، از دستۀ هنر‌های نوپایی است که می‌توان آن را دارای لذت صدچندان برای هنرمند و مخاطب دانست.

از کودکی عاشق بوی چوب بودم

«مهربان جلینی»، هنرمند رشته سوخت‌نگاری است. او طبیعت‌گرد، کوهنورد و مربی رشته‌های رزمی است که به گفته خودش از گذشته تا به امروز نسبت به ایران، طبیعت ایران و حیوانات در حال انقراض دغدغه داشته است، جلینی در گفت‌وگو با آنا عنوان کرد که از کودکی عاشق چوب بوده و به همین دلیل پا در عرصۀ هنر‌های مختلف در حوزۀ چوب گذاشته و آنها را تجربه کرده است و تأکید می کند که «محمد نصر» استاد او در این رشته بوده است.

وی با اشاره به این امر که از سال‌ها پیش در محیط کار خود با یک تکه چوب و یک سیخ داغ به نقاشی روی چوب پرداخته و در ابتدای این راه، تصور می‌کرده که این ایده متعلق به خود اوست، افزود: فقط با فندک بخشی از چوب را می‌سوزاندم و با یک سیخ داغ به نقاشی روی چوب می‌پرداختم و در این زمان، حتی نمی‌دانستم که هنری با عنوان هنر «سوخت‌نگاری» وجود دارد. هنوز هم آن یک تکه چوب را، به عنوان یکی از جالب‌ترین و جذاب‌ترین کار‌هایی که تا به امروز انجام داده‌ام، نگاه داشته‌ام.

کار کردن با «هویه» بسیار سخت بود

جلینی، در همین راستا سیخ داغ، فندک و آتش مستقیم را از نخستین ابزار‌هایی برشمرد که در ابتدای راه از آنها استفاده می‌کرده و در ادامه با بیان این که به این نتیجه رسیده که می‌تواند از «هویه» برای نقاشی روی چوب استفاده کند و چندین «هویه» مختلف را نیز تست کرده است، اضافه کرد: کارکردن با «هویه» برای من بسیار سخت بود، اما کارم را راه می‌انداخت، اما من، بعد از مدت‌ها متوجه شدم که دستگاه «سوخت‌نگاری» وجود دارد و من این دستگاه را تهیه کردم و، چون ابزارم در این کار کامل شده بود، شروع به کشیدن پرتره کردم و به این نتیجه رسیدم که در پرتره کشیدن، بسیار موفق هستم و به این روند ادامه دادم.

هنر «سوخت‌نگاری» آن گونه که باید شناخته شده نیست

این هنرمند نقاش، ضمن ابراز تأسف از این امر که این هنر تا به امروز آنگونه که باید در میان مردم شناخته نشده است، اظهار کرد: هنر «سوخت‌نگاری»، یک هنر بسیار قدیمی است که نخستین جلوه‌های آن در شهر سوختۀ زابل پیدا شده است و دیرینه‌ای با قدمت ۳ هزار و ۵۰۰ سال دارد و این امر، نشان می‌دهد که هنر «سوخت‌نگاری»، قدمت بسیار زیادی دارد و بیان‌گر این موضوع است که مردم، حتی در آن زمان ظروف مورد استفادۀ خویش را با حرارت مستقیم آتش و یا دیگر ابزار‌ها طراحی کرده‌اند و آن را زیبا می‌کرده‌اند.

وی عوامل یادشده را از جمله مهم‌ترین دلایلی برشمرد که او را در مسیر آموزش و ارائۀ این هنر بسیار مصمم‌تر کرده و بر همین اساس، تلاش کرده تا این هنر را در حد توان و بضاعت خویش به مردم بشناساند، و تصریح کرد: درنمایشگاه بین‌المللی صنایع دستی حضور پیدا کردم و مردم، در مواجهه با آثار من بازخورد‌های بسیار خوبی را ارائه می‌کردند و حتی در ابتدا نمی‌دانستند که این اثر با هنر «سوخت‌نگاری» طراحی شده و بسیاری از مردم، در اولین برخورد تصور می‌کردند که این اثر با لیزر طراحی و نقاشی شده و زمانی که مردم متوجه می‌شدند که ابزار من «هویه» است و به وسیله «هویه» روی چوب نقاشی می‌کشم، واقعاً از این هنر استقبال می‌کردند.

هنرمند شاد زندگی می‌کند و شاد زندگی کردن را به مردم می‌آموزد

جلینی، هنرمند را کسی دانست که شاد زندگی می‌کند و شاد زندگی کردن را به دیگران یاد می‌دهد و با تأکید بر این امر که امروز و در این شرایط سخت، شاد بودن و شاد زندگی کردن هنری بزرگ است، افزود: اگر کسی بتواند شاد زندگی کند و توجهی به مشکلات، گرفتاری‌ها و کمبود‌های موجود در زندگی خویش نداشته باشد، یک هنرمند بزرگ است.

آقای وزیر، نگذارید خارجی‌ها «سوخت‌نگاری» را به نام خود سند بزنند

جلینی، هنر «سوخت‌نگاری» را یکی از رشته‌های هنری نیازمند تبلیغات بسیار زیاد دانست و با بیان این نکته که تبلیغات در این رشته، باید به اندازه‌ای گسترده باشد که هر علاقه‌مندی به این رشته در هر کجای این آب و خاک با آن آشنا شود، ادامه داد: از زمانی که در کانال‌های مختلف این رشته را دنبال می‌کنم، متوجه شدم که در خیلی کشورها پیشرفت بهتری نسبت به هنرمندان ایرانی داشته‌اند، چرا که دستگاه‌های بهتری را برای این کار در اختیار دارند، سری دستگاه‌ها بسیار بهتر است و بسیار راحت‌تر با دستگاه‌هایشان کار می‌کنند، و درست است که مانند هنرمندان ایرانی زیاد پرتره کار نمی‌کنند، اما به خاطر کیفیت بالای دستگاه‌هایشان با سرعت و کیفیت باید گفت که اگر حواسمان نباشد، ممکن است که بعد از گذشت مدتی، این هنر را به نام خود سند بزنند و این موضوع یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های من است.

وی، در همین راستا با خطاب قرار دادن مقام وزیر میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، خطاب به او و دیگر مسئولین دست‌اندرکار این رشته، گفت: آقای وزیر، همگان باید بدانند که هنر «سوخت‌نگاری»، ریشه در خاک و بوم این سرزمین دارد و نباید اجازه داد اقدامات دیگر کشور‌ها در این رشته، منجر به ثبت این هنر به نام آنها شود و ما نباید بگذاریم که هنر «سوخت‌نگاری»، به نام خارجی‌ها سند بخورد.

این هنرمند نقاش با تأکید بر این امر که امروز می‌توان با تبلیغات در مدارس و برگزاری چندین ساعت آموزش در مدارس، این هنر را به فرزندان این رمز و بوم آموزش داد، اضافه کرد: در این شرایط، هر یک از دانش‌آموزان توانست و دوست داشت که این هنر را ادامه بدهد، در این مسیر گام بر می‌دارد و هر کس که دوست نداشت و حس کرد نمی‌تواند این مسیر را ادامه دهد، می‌تواند انتخاب کند و به سراغ دیگر شاخه‌های هنر، مثلاً «مجسمه‌سازی» برود.

سوخت چوب، چندین رنگ مختلف را در اختیار هنرمند «سوخت‌نگار» می‌گذارد

وی با بیان این نکته که مخاطب این هنر شاید در نگاه نخست، به این نتیجه برسد که تنها یک رنگ را می‌بیند؛ اما این رنگ‌ها تنها یک رنگ نیست، یاد آور شد: چوب که می‌سوزد، فقط یک رنگ تولید نمی‌کند، حتی در برخی از موارد سوخت چوب رنگ‌هایی از جمله طوسی و مشکی به ما می‌دهد و همۀ این رنگ‌ها در قهوه‌ای و طلایی خلاصه نمی‌شود، چرا که هر چوبی یک رنگی دارد و یک سوخت خاص را به ما تحویل می‌دهد.

جلینی، هنر «سوخت‌نگاری» را از جملۀ رشته‌هایی برشمرد که هنرمند، با گذشت مدتی متوجه خواهد شد که این هنر، تنها محدود به این امر نیست که شما فقط چوب را بسوزانید، گفت: شاید بسیاری تصور کنند که هنرمند، تنها چوب را می‌سوزاند با یک فندک و طراحی یک دایره یا یک مثلث، می‌توانند نام هنرمند «سوخت‌نگار» را بر روی خود بگذارند و این در حالی است که اصلاً این گونه نیست و باید گفت که هنر «سوخت‌نگاری» شاخه‌های مختلفی را دارد و مثلاً کسی که تسلط خوبی بر روی نقاشی دارد، هنرمند سوخت‌نگار بهتری می‌شود و کسی هم که نقاشی بلد نباشد، می‌تواند «سوخت‎‌نگار» خوبی باشد.

این هنرمند نقاش، ضمن ابراز خرسندی از این امر که در روند آموزش این هنر به برخی از شاگردانش، متوجه این موضوع شده که این فرد، پس از گذشت مدتی می‌تواند نقاش خوبی نیز باشد و این استعداد را در خویش کشف کرده است، افزود: توانستم که هنر «نقاشی» را از وجود این افراد بیرون بکشم و فرد پس از گذشت مدتی متوجه شده که هم نقاش خوبی است و هم می‌تواند در رشتۀ «سوخت‌نگاری» فعالیت کند که هم اکنون نیز این افراد در حال پیگیری هنر «سوخت‌نگاری» و «نقاشی» در کنار هم هستند.

هنر «سوخت‌نگاری» نیازمند برگزاری کارگاه‌های عمومی گسترده است

وی با تأکید بر این نکته که اگر فقط چهار نفر از اصحاب رسانه با جدیت در حوزۀ اطلاع‌رسانی اقدامات موجود و جاری در این عرصه فعالیت کنند، این رشته را کفایت می‌کند و پس از چند سال خواهیم دید که این هنر، به چه جایگاهی خواهد رسید، اظهار کرد: اگر در قسمت‌های مختلف نمایشگاه‌های بین‌المللی، هنر «سوخت‌نگاری» در فضایی بزرگ‌تر و بازتر دیده شود و به آن پرداخته شود و یا مثلاً بتوان برای آن کارگاه‌های عمومی برگزار کرد، بیشتر از گذشته خود را نشان خواهد داد.

جلینی، برگزاری کارگاه‌های عمومی و مردمی این رشته را مستلزم در اختیار داشتن فضای بزرگ، باز و گسترده در میان عموم مردم دانسته و با اذعان به این امر که دیده شدن این هنر، موجب می‌شود تا افراد علاقه‌مند در این رشته، به سمت این هنر بیایند، بیان کرد: اگر فضای گسترده و شرایط باز تبلیغاتی برای این هنر وجود داشته باشد، گسترۀ هنرجویان بسیار وسیع‌تر خواهد شد و در این شرایط، اگر کسی هم نخواهد برای این هنر اقدام کند و آموزش ببیند، هم که بداند این هنر ریشه در ایران دارد، برای او کافی است.

این هنرمند رشتۀ «سوخت‌نگاری» با دعوت از تمامی مخاطبان علاقه‌مند به این هنر، ابراز امیدواری کرد به زودی بتوانم یک تیم خوب و قدرتمند بسازم و بتوانم با این تیم، روی این رشته در کشور مانور بدهم و هنر «سوخت‌نگاری» را به اوج برسانم.