مشاهده نور عظیم با برخورد دو سیاره توسط ستار‌شناسان

به گزارش خبرنگار علم و فناوری آنا، چهار سال است که ستاره شناسان در حال بررسی منشا نور عجیبی هستند که توسط تلسکوپ‌ها دیده شده و دلیل ایجاد آن مشخص نیست. بر اساس تحقیقات جدید منتشر شده در مجله «نیچر»(Nature)، مشخص شد نور فوق الذکر احتمالا ناشی از تصادم شدید دو سیارک فراخورشیدی با یکدیگر بوده و بررسی‌های انجا شده نشان می‌دهد این سیارات می‌توانند از نظر اندازه شبیه به غول‌های یخی در منظومه شمسی ما یعنی نپتون و اورانوس باشند.

 مشاهده اولیه این منبع نور برای نخستین بار توسط یکی از علاقه‌مندان به نجوم گزارش شد که دریافت به طور ناگهانی درخشندگی در اطراف یک ستاره دوردست شبیه به خورشید در حدود ۱۸۰۰ سال نوری از زمین دو برابر شده است. پس از آن، روشناییفوق طی سه سال بعدی شروع به محو شدن کرد.

«دکتر متیو کنورثی» (Dr Matthew Kenworthy)، یکی از پژوهشگران این تیم مطالعاتی و استاد دانشگاه لیدن، در این رابطه گفت: صادقانه بگویم، این مشاهدات برای من کاملاً غافلگیرکننده بود. در حقیقت این ستاره بیش از هزار روز قبل از محو شدن نوری در مادون قرمز درخشید. در آن شرایط همه ما می‌دانستم که این یک رویداد غیرعادی است، اما دلیل آن نامشخص بود.

در پی شناسایی این منبع ناشناخته نور، تیم تحقیقات سیاره‌ای NEOWISE ناسا با استفاده از تلسکوپ فضایی که به دنبال سیارک‌ها و دنباله دار‌ها جستجو می‌کند، به بررسی این پدیده پرداخت.

در ادامه دانشمندان با استفاده از محاسبات و مدل‌های کامپیوتری بر اساس دما و اندازه ماده درخشان، چندین علت احتمالی را نظریه پردازی کردند. بر این اساس اعلام شد به احتمال زیاد این درخشش ناشی از برخورد دو غول یخی است که اگر این نتیجه گیری درست باشد، کاهش نور شدید ناشی از حرکت ابر غباری در مقابل ستاره، منطقی و توجیه پذیر است.

به گزارش آنا، بر اساس برنامه ریزی‌های انجام شده، قرار است طی سال‌های آینده، تلسکوپ‌های زمینی و خارج از سیاره، از جمله تلسکوپ فضایی جیمز وب، مشاهدات بیشتری را انجام خواهند داد. احتمال می‌رود این تلسکوپ‌ها ابری از غبار را ببینند که بر روی محل برخورد پخش شده و گیرنده‌ها آن را به عنوان پراکندگی نور می‌گیرند.

به گفته ستاره شناسان، شرایط فوق به این دلیل است که این برخورد باعث شد تکه‌هایی از سنگ و یخ در اطراف ستاره پرواز کرده و یک جسم سیاره‌ای درخشان ایجاد کنند. احتمال می‌رود این ذرات که در اطراف باقیمانده و در مدار خود می‌چرخند، به تدریج متراکم شده و رشته‌ای از قمر‌ها را تشکیل دهد که به دور سیاره جدید شکل خواهند گرفت.

 این مشاهده، اولین نگاه اجمالی ما در زمان واقعی به عملکرد و چگونگی برخورد بین سیارات غول پیکر بوده و چگونگی تکامل سیستم‌های نجومی پس از آن را برای دانشمندان امکان پذیر می‌کند. در حقیقت با کمک این کشف ما قادر خواهیم بود آخرین مراحل تولد یک سیاره را تماشا کنیم.